Daniel (Dama dama) - gatunek ssaka z rodziny jeleniowatych
o wyglądzie i trybie życia podobnym do jelenia szlachetnego. Pochodzi z
Azji Mniejszej. Sprowadzony przez Fenicjan, a później Rzymian na
obszary śródziemnomorskie, rozpowszechniony w wielu krajach, również w
Polsce.
Część systematyków wyodrębnia dwa podgatunki daniela: Dama dama dama - daniel europejski Dama dama mesopotamica
- daniel mezopotamski Pozycja taksonomiczna daniela mezopotamskiego
jest wśród systematyków dyskutowana. Według niektórych[1] jest to
odrębny gatunek.
Daniel jest mniejszy od jelenia szlachetnego. Długość ciała wynosi 130 -
150 cm, wysokość w kłębie 105 cm. Samce są wyraźnie większe od samic i
ważą od 65 do 80 kg, samice 30 - 50 kg. Grzbiet ciała ma ubarwienie
rudobrązowe z charakterystycznymi białymi plamami. Wzdłuż kręgosłupa
biegnie ciemna smuga. Spód ciała jest biały, na pośladkach występuje
biała plama z ciemnym obrzeżeniem. Ogon jest od góry czarny, od spodu
biały. W zimie ubarwienie grzbietu ciała zmienia się na szare, bez plam
(tzw. szata zimowa). Stosunkowo często spotyka się osobniki będące
albinosami, oraz ubarwione nietypowo, całkowicie na czarno. Jak u innych
przedstawicieli jeleniowatych, samiec posiada poroże, które co roku
zrzuca (zwykle w maju), a na jego miejsce wyrasta nowe, większe. Są one
bardziej szerokie, łopatowate, a jednocześnie mniejsze niż u jelenia
szlachetnego. Samica nie posiada poroża. Największe poroża 6-10 letnich
danieli osiągają 5-7 kg masy. Daniele mają dobry węch, słuch i bardzo
dobry wzrok.